آشنایی با موشک  STINGER

Raytheon (General Dynamics) FIM-92 Stinger
FIM- استینگر، جایگزین موشک قدیمی 43 FIM- موشک 92
بود و در MANPADS شد آه ردآی، استاندارد غربی Redeye
سازمان نیروهای دفاعی بسیاری از آشورها به آار گرفته
می شد.
Man-Portable Air-Defense System مخفف ANPADS
(سیستم دفاع هوایی قابل حمل انفرادی)
A مدل
طراحی استینگر به سال 1967 برمی گردد. در آن سال،
مطالعاتی برای بهبود عملکرد موشک ردآی انجام شد آه
گشت. بهبود اصلی (Redeye II منجر به تولید ردآی 2 (یا
انجام شده بر روی موشک، نصب جستجوگر آام لتر، جهت
پویش تمام جهات بود. به سال 1971 ، ارتش ایالات متحده،
موشک ردآی 2 را به عنوان طرح برگزیده جهت استفادهء آتی
برگزید. به تاریخ مارس 1972 ، ردآی 2 MANPADS در استاندارد
نامیده XFIM-92A با اسم گذاری جدید به نام استینگر و آد
XFIM- شد. آزمایشات مربوط به آیفیت هدایت پذیری موشک
92 به تاریخ نوامبر 1973 آغاز گشتند اما به دلیل پاره ای A
مشکلات فنی، این آزمایشات چندین بار متوقف شدند. تا
سال 1975 ، مشکلات مهم برطرف شده و در ماه جولای
از روی شانه انجام شد. سرانجام به تاریخ آوریل 1978 ، شرآت جنرال داینامیکز موفق شد XFIM-92A همان سال، اولین پرتاب موشک
را بدست آورد. با تولید موشکهای استینگر، موشکهای قدیمی ردآی از ردهء خدمت خارج FIM-92A اولین قرارداد تولید انبوه موشکهای
شدند و اولین سری این موشکها به سال 1981 عملیاتی شد.
به وسیلهء یک نفر و از روی شانه اش شلیک می شود. هنگامی آه تهدید یک هدف مشخص شود، خدمهء FIM-92A موشک
موشک، به سمتش شلیک می آند. این مرحله، 6 ثانیه به طول می انجامد و شامل قفل جستجوگر حرارت یاب، ژیروسکوپ اندازه گیر
میزان چرخش حرآتی هدف و فعال شدن سیستم های الکترونیکی م یباشد. هنگامی آه جستجوگر مادون قرمز بر روی هدف
متصاعد آنندهء حرارت قفل م یآند، یک بوق آوتاه به صدا درآمده و خدمهء پرتابگر موشک را مطلع م یآند و این زمانی است آه وی
می تواند ماشه را بکشد. 1?7 ثانیهء بعد، موشک پرتاب م یشود. پس از اینکه موشک به وسیلهء موتور آمکی از درون پرتابگر خارج
شد، لب ههای آنترلی در جلو و عقب موشک باز می شوند. پس از طی مسافتی آوتاه پس از پرتاب به جهت آسیب نرسیدن به خدمهء
پرتابگر، موتور دو مرحله ای اصلی (موتور بعد از مرحلهء آمکی اولیه) آه با سوخت جامد آار می آند، روشن م یشود. این موتور در
مرحلهء اول آه تنها 2 ثانیه به طول م یانجامد، سرعت موشک را به 2?2 ماخ می رساند؛ سپس جهت دستیابی به سرعت فراتر از
2?6 ماخ و طی مسیر نهایی تا برخورد به هدف، مرحلهء دوم موتور اصلی به آار می افتد. اگر موشک به هیچ هدفی تا 17 ثانیهء بعد از
روشن شدن موتور اصلی، برخورد نکند، خود به خود منفجر می شود.
استینگر، دو برتری مهم نسبت به موشک ردآی دارد:
* اولین برتری، جستجوگر نسل دوم حرارت یاب است که امکان پویش و یافتن هدف در تمام جهات را امکان پذیر می سازد؛ به
همین دلیل، موشک استینگر می تواند به هواپیماهایی که از روبه رو نزدیک می شوند شلیک کند؛ (یعنی همانند موشک ردآی،
لزومی ندارد که حتمن به سمت اگزوز هدف نشانه رود) بدین جهت هواپیمای مهاجم قبل از آنکه فرصتی برای حمله و زیرآتش گرفتن
ادوات زمینی به وسیلهء مهمات کوتاه برد خود پیدا کند، هدف موشک بسیار دقیق استینگر قرار می گیرد.
می باشد که AN/PPX-1 IFF * دومین برتری مهم استینگر نسبت به ردآی، دارا بودن سیستم تشخیص دوست از دشمن به نام
برای هدف قرار نگرفتن هواپیماهای خودی در زمانی که هر دو نیروی هوایی خودی و دشمن در حال انجام ماموریت هستند، کاربرد
دارد.
قسمت جستجوگر و هدایت کنندهء الکترونیکی استینگر، در حین پرواز، می تواند اهداف هوایی را که در حال انجام مانورهایی
سنگین تا 8 برابر فشار ثقل می باشند، تعقیب کرده و موشک را به سمت هدف رهنمون سازند. بلافاصله در نزدیکی هدف، قسمت
الکترونیکی منطق هدفیاب، موشک را به سمت مرآز هدف هدایت می آند (برای مثال موشک به جای اصابت به مرآز ایجاد حرارت یا
اگزوز هواپیما، به آابین هواپیما اصابت م یآند) سرجنگی 3 آیلوگرمی ( 6?6 پاوندی) آه به ترآ شهای فراوانی در حین انفجار تقسیم
می شود، با یک فیوز مجاورتی یا فیوز زمانی عمل می آند؛ همچنین حداقل فاصلهء موثر برای پرتاب موشک، 200 متر ( 660 فوت)
عنوان شده است.
B مدل
یا XFIM-92B به سال 1977 ، آمپانی جنرال داینامیکز، دست به طراحی و تولید نسل جدید استینگر زد. سری جدید آه به نام
در قسمت ردیاب موشک شده بود. IR/UV شناخته می شد، دارای یک پردازندهء آنترل آنندهء دو باند POST استینگر سری
به طور بسیار دقیقی، اهداف UV برای تصویریابی اهداف استفاده می آرد. قسمت Rosette از الگوی POST سیستم ردیاب
هوایی حقیقی را از تله های انحرافی تولید آنندهء حرارت یا حرار تهای غیرمرتبط اطراف، تمییز می داد.
A نیز ادامه یافت. تولید انواع FIM-92A به طور محدود آغاز شد، ضمن اینکه تولید مدل اولیهء FIM-92B به سال 1983 ، تولید موشک
در نهایت با ساخت تعداد 16000 فروند، به سال 1987 متوقف شد. B و
روش غیرفعال جستجوی نوری) ) Optical Seeker Technique Passive مخفف POST
الگوهای استانداردی برای تبدیل تغییر حاصل از تنش های تمام جهات حرآتی هدف هوایی به

C مدل
آغاز گشت. مدل جدید، امکان برنام هریزی RMP یا استینگر مدل FIM-92C به سال 1984 ، طراحی مدل جدید استینگر به نام
مجدد نرم افزار ویژهء پردازندهء نصب شده بر روی موشک را فراهم می آرد تا بدین طریق، بر علیه اهداف و تحدیدهای جدید هوایی،
مقابله آند.
به تاریخ جولای 1989 ، تحویل ارتش ایالات متحده شد. C به سال 1987 آغاز به آار آرد و اولین مدل FIM-92C خط تولید مدل
پردازنده با قابلیت برنامه ریزی مجدد) ) Reprogrammable Microprocessor مخفف RMP
D مدل
با سیستم های ضدعمل الکترونیک پیشرفته تر شکل گرفت. C بر اساس بهبود مدل FIM-92D طرح مدل
G مدل
آغاز گشت، اما هیچگونه اطلاعی از جزئیات فنی آن در D بر اساس ارتقاء مدل FIM-92G به تاریخ سپتامبر 2002 ، طراحی مدل
اختیار نم یباشد.
E مدل
منعقد شد؛ مطابق این قرارداد، موشک FIM-92E به تاریخ آوریل 1992 ، قراردادی با آمپانی جنرال داینامیکز جهت طراحی مدل
تولید گشت. اواخر همان سال، بخش موشک سازی جنرال داینامیکز به آمپانی هیوز فروخته شد؛ Block I سری RMP استینگر مدل
در حقیقت نوع پیشرفته تری از FIM-92E . به همین دلیل، آمپانی هیوز، به عنوان مقاطعه آار نخستین موشک استینگر شناخته شد
بود آه یک حسگر حرارت یاب مدور بدان افزوده شده و نرم افزار ردیاب موشک، بهبود یافته بود؛ با انجام این تغییرات، موشک D مدل
پیشرفته تر، می توانست بر علیه اهدافی آه اثرات ردیابی آنها آاهش یافته و اقدامات ضدعمل الکترونیک شان توسعه یافته بود، به آار
رود.
به سال 1995 وارد خدمت شدند و بسیاری از موشکهای استینگر موجود در نیروی زمینی ایالات FIM-92E اولین نمونه های تولیدی
ارتقاء داده شدند. FIM-92E متحده، با انجام تغییراتی، به سطح استاندارد
F مدل
به سال 2001 آغاز شد، اما اطلاعی از جزئیات ارتقاء انجام شده در دست E بر اساس ارتقاء مدل FIM-92F طراحی مدل
نمی باشد.
H مدل
Block سری RMP به استاندارد D انجام شد آه در این برنامه، موشکهای سطح D بر اساس بهبود مدل FIM-92H طراحی مدل
ارتقاء داده شدند. I
آخرین سطح ارتقاء و بهبود آارایی تصویب شده برای موشک استینگر، به سال 1996 آغاز گشت آه منجر به تولید استینگر
نیز شناخته می شود. Advanced Stinger یا « استینگر پیشرفته » شد؛ این موشک جدید، به نام Block II سری RMP استاندارد
جایگزین شده بود آه باعث افزایش برد در FPA-IIR سیستم ردیاب ،IR در این موشک، به جای جستجوگر مادون قرمز یا
شناسایی اهداف هوایی می شد، به خصوص در محیط هایی آه اقدامات انحراف آننده یا ایجاد آنندهء پارازیت بسیار فعال بودند.
افزایش برد در شناسایی اهداف هوایی، باعث افزایش برد موثر موشک استینگر به 8000 متر ( 26000 فوت) می شد که این رقم،
امروزه در مرحلهء تولید و توسعه قرار دارد و Block II برای یک موشک شانه پرتاب، برد قابل ملاحظه ای محسوب می شود. استاندارد
قرار بود در اوائل سال 1999 آغاز شود، اما Block II مداومن، مورد بهینه سازی قرار می گیرد. تولید انبوه استینگر مطابق استاندارد
بارها به تعویق افتاد و در نهایت در سال 2004 ، در خط تولید انبوه قرار گرفت.
Plane Array Focal معادل FPA
Infrared Imaging معادل IIR
می باشد که این خط تولید را از قسمت موشک سازی (Raytheon) مقاطعه کار اصلی در تولید استینگر، امروزه شرکت رایتئون
کمپانی هیوز، خریداری کرده است. موشک استینگر، امروزه به نیروهای نظامی بسیاری در اقصا نقاط جهان، منجمله کشورهای
عقب ماندهء جهان سوم، فروخته شده است؛ البته برخی کشورهای جهان سوم، مانند ایران، این موشک را از طرق غیررسمی
بدست آورده اند.
استینگر در افغانستان
این موشک به صورت گسترده ای توسط مجاهدین افغان بر علیه جنگنده های شوروی در جریان اشغال افغانستان به کار گرفته
انگلستان، توسط کانالی از سازمان BAE ساخت (Bluepipe) شد. این موشکهای پس از عدم موفقیت موشک دوش پرتاب بلوپایپ
سیا، به دست مجاهدین افغان رسانده شدند. موشک بلوپایپ در عمل بسیار ناتوان نشان داد، زیرا برای هدفگیری هواپیمای مهاجم،
می بایست پس از شلیک، موشک را به وسیلهء فرستندهء موجود بر روی پرتابگر و به صورت چشمی، تا زمان رسیدن به نزدیکی
هدف، هدایت نمود و این امر، ضمن کاهش دقت، باعث ایجاد خطر برای خدمهء پرتابگر بلوپایپ می شد.